Het begin van maart schonk ons een witte winterprik met hevige sneeuwval op vrijdagavond. De sneeuw gaf de straten en tuinen van Schoten een sprookjesuitzicht. De vele foto’s die via de sociale media gedeeld werden, maakten duidelijk dat Schotenaren het wel konden smaken.
Zaterdagmorgen kuiste ik braaf het voetpad voor mijn eigen huis op, met een schuurborstel en een beetje zout. Daarbij viel het mij op dat, enkele huizen verder, een buurman zowel zijn eigen stukje voetpad, als dat van zijn bejaarde buurvrouw gepoetst had. Het is dat kleine gebaar, die kleine moeite, die me van tijd tot tijd gerust stelt en hoop geeft. Zo’n zaken tonen mij dat het menselijk contact in Schoten nog leeft.
Zo’n zaken tonen mij dat het menselijk contact in Schoten nog leeft.
Jammer genoeg merkte ik iets later, in mijn wandeling van en naar de (heel rustige) markt, dat dit niet overal zo was. Op verschillende plaatsen was de sneeuw blijven liggen. Ik zag een oudere man, onzeker op zijn benen, met zout strooien. Het huis naast hem was proper gekuist en het kinderfietsje aan de voordeur wees erop dat hier een jong koppel woonde.
Het menselijk contact is in Schoten nog niet helemaal verdwenen, maar we zullen het her en der moeten herstellen. Zoals de sneeuw op de voetpaden smolt onder de warme middagzon.